अन्धोको ईछ्या

अन्धोको  ईछ्या -

अन्धो आफू मन्दिर बाट फर्कीँदैथें साझँ,
मुहारमा चमकथ्यो, हेरिरहेँ आज !
'सिढीँ उक्ली, सबैले झैँ भगवानलाई ढोगेँ !'
'दर्शन भो ?' जिस्काएर साथीहरुले सोधे-

नाति थियो डोर्याउने, सानो झोला पोको  
अक्षेता र अबीर यो लगाउने धोको,
त्यत्तिकैमा हूलबाट, पोको खोस्यो तानी
'बाबू किन लग्यो तेल्ले? मैले बिराँए कि?'

 
'हैन आमा मान्छे हैन, बाँदर हो त्यो'- देख्छु,
सँस्कारको, धर्म, नीति जान्दैन त्यो पशु
लुटेर वा पिटेर नै, मन्दिरमा बस्छ-
सज्जन र भक्तलाई रातदिन डर छ!

मेरा हात देख्छन् सीप देख्न पाउँन्न म  
कस्ले लान्छ पैसा तिरि हेर्न पाउँन्न म
ईश्वरले दिएको छ कला कालीगढी
एकदिन त दर्शन् देला, मर्‍छु यसैगरी   
जती कर्म गरुँ यहाँ तिम्रै लागि पूगोस्
बाँकी जती समय छ सेवा निम्ती बितोस् 

'मेरो मन बिचारले सँसारलाई हेर्छु'
'कस्ता होलान् ईश्वर ती आफैं चित्र केर्छु '
आँखा खोस्यो, बुद्धि दियो, निधारमा लेख्यो,
मैले देख्न सकिन त, के भो? उसले देख्यो !

दाँज्दिन म कोहि सँग, आफ्नो दर्द ब्यथा
दुखी-गरीबीका मीठा, भिन्दाभिन्दै कथा,
धनी भन्नु के नै र छ? मन-खुसियाली
लोभ, मोह हट्यो, सुखी-बन, रीस फाली!

लट्ठी मेरो सहारा छ, माग्नु पर्दैन तै,
ईष्ट-मित्र, ईश्वर छन्,चल्छ बिश्वाश मै-
आँखा भाका अन्धा भन्दा, यस्तै निको,जाति
आफ्नै नीति नियम छन्, आफ्नै दिउँसो राती!

मन्दिर छ घर मेरो, मन मन्दिरमा
श री र यो रहिरहोस्, ईश भजन मा
कालै कालो बर्तमान,ज्योति भविस्यमा
क्षमा गरी देउ प्रभु,गल्ति अन्जानमा


लाटो कानो सुन्दिन क्यै,बोल्ने बुद्धी छैन  
शरीर यो चित्तबृत्ती म त्यो हुँदै हैन!  
सुर्य चन्द्र छैन त्यहाँ बिजुली न आगो
प्राण बाटै माला बुन्छु सानो छ यो धागो
तिम्रो कृपा भयो केही अ-संभव हैन
आत्मा बनी भित्र बस म क्यै माग्ने छैन

'लोड सेडिङ्' भन्छ देश,गयो आधा दिन
झन् झन् तल भासिँदैछ गरीबीको ॠण
फलफूल, पानी, दुध, पुजारीले मागे -
‘भगवानले त देख्नु भो नि’, सबै ईक्षा भागे !       

-अनन्तगोपाल रिसाल ३/१३/२०१३