सैनिकको सेवामय जीवन !

स्वतन्त्रता सजिलो छ?कति ज्यान हर्यो?

आभारीको मौनताले,संझना त्यो गर्‍यो!

देशको झण्डा सम्मानले बोक्छ,ठूलो छाती
आफु गोली थापी मर्छ, बचाँउछ साथी !

कतै देश जल्दो बल्दो कतै ओझेलमा
रातो निलो झण्डा उही, पुग्ने शिखरमा

सम्मान् तिम्रो कति कति कैले सँकिदैन
जित तिम्रो यहाँ,वहाँ जित्न सँकिदैन

ज्यान दिन तयार छौ !जान,बुझ,किन?
ज्यान लिन्छौ कसको तिमी?आफ्नो रुप चीन!

ईश्वरको सँझना ली, मृत्‍यु हेर्न सक्छौ
शरीर यो लूगा ठानी, कठै! फेर्न सक्छौ|

पापी साथी नजिक भन्दा,टाढा शत्रु जाति
शुत्र,नियम हुन्छ उस्को-डर दिन्न राती!

सूचना-दि आउछँ लड्न,बस तम्तयार
भित्रै-भित्र मारिसक्छ तिम्रो आफ्नै यार !

शरीरको मरण छ, आत्मा मर्ने छैनौ
मृत्‍यु हुन्छ स्थुल-जीव, 'तिमी' मर्ने होइनौ|

हेर्दा उस्तै उस्ता छन् यी,दुई भाई-छोरा
खैरो भए यौटा हुने,आर्को भयो गोरा !

सिपाही जो दिग्गज हुन्,जीवन बाजी गर्छ
यही जीवन स्वर्ग-द्वार,सधैं जीत हुन्छ!

जप-ध्यान गर्दागर्दै जीवनको अन्त
भ-जन र सेवा-सँगीत,खुश-आफन्त |

आफू भन्दा घर माथि,घर भन्दा गाउँ

गाउँ भन्दा निक्कै माथि, हिमालको ठाउँ !

धर्म भन्दा ईश ठूलो, विश्व हाम्रो देश
ईश भन्दा सेवा ठूलो, छैन केही शेष !

चाहिन्छन् यी देश प्यारा, वीर-शाली जाति
फुल्वारीमा फुल फुल्यो, पानी हाल्ने माली !

घर भन्दा देश ठुलो, देश भन्दा धर्म
सबै भन्दा ठूलो रैछ निश्कामको-कर्म !

उसको ब्यग्लै जागिर छ, हाकिम हुन्छ अर्को
निश्कामले कर्म गर्दा लाग्ने छैन झर्को !
आफ्नै आश्रम ठूलो भन्छन्,आडम्बरी जाली
आवश्यकता थोरै हुन्छ, सद्गुरु ज्ञानी |

जो जो हेर्छु आफ्नै आश्रम,बन्यो तिनको घर
नेपाल हेर्छु आफ्नै आमा,सबै मेरो थर !

दुखी रैछ अजिँगर, दरिद्र छ गोही
जति भोग भोगे पनि,पुग्यो भन्छ कोहि?

मृत्‍यु आयो जान्छौ कहाँ? कसको आश्रय लियौ?
समाजमा कति लियौ? कति चाँही दियौ?

आखाँ चिम्लेँ, छैन केही, सपना हो बुझेँ
पानी देख्छु-मरुभुमी,पसीनाले भिझेँ |

त्याग प्रेम उदारता धर्म कर्म गाथा,

विवशको जिन्दगानी छैन कोहि साथ!   

परिवार साथी संगी समाजको ब्यथा; 

सैनिकको सेवामय जीवनको कथा !

 
- अनन्‍तगोपाल रिसाल (11th Nov'09,12:01AM)