रुखको प्रार्थना नकाट रुख हुँ सानो, चौतारी भनी पस्दछन्! जिउंदो घरको छानो-मिलेर जीव बस्दछन्! म यौटा देश हुँ प्यारो,सबैको हीत सोच्दछु! घाम,पानी,हुरीबाट, सयौँ जीवन पोस्दछु! मेरो जीवन हो सेवा, सयौँ वर्ष जिएपनी, आश्रय प्राणीको ठान,कस्तै कष्ठ परेपनी! बिषाक्त सास म लिन्छु,जीवको प्राण भर्दछु! फल दिन्छु,फूलिदिन्छु, हावा भैकन उड्दछु ! पानी हाले विरुवामा, पानी पार्न समर्थ छु नछाड जन्तुले खान्छन्,सानैमा म त मर्दछु! इतिहास म हुँ तिम्रो, भविश्य- त्यो म कोर्दछु धर्तीसंग म मागेर शक्ति,खाद्यान्न जोर्दछु !
मलाई काट्दछन् मान्छे,घर काठ बनाउँछन् कोठा भित्ता भरेकाछन्, हातखुट्टा छिनाउँछन्! कला मूर्ती बनाएर, कोर्छन् कागत-पत्रमा, कार्खाना-कलमा लान्छन्,फ्याल्छन् कैँ अलपत्रमा!
गोडमेल गरी देउ, झार पात उखालन म आँफैँ गर्न काँ सक्छु? बिन्ती छ बीज-पालन! वेद शास्त्र लिपी तिम्रा सुरक्षित छ पातमा रक्षा सहायता माग्छु, तिम्रै छ अब हातमा ! हिमाली गण्डकी कोशी शुद्ध वायु प्रशादले कर्णाली मेची माकाली स्वर्गीय-धर्ती यादले, विनयी प्रार्थना मेरो, सानो बुद्धी विबेक जो- प्रक्रिती पूर्ण विस्तार, निर्माण, अनुरोध यो!
अन्धोको ईछ्या - अन्धो आफू मन्दिर बाट फर्कीँदैथें साझँ, मुहारमा चमकथ्यो, हेरिरहेँ आज ! 'सिढीँ उक्ली, सबैले झैँ भगवानलाई ढोगेँ !' 'दर्शन भो ?' जिस्काएर साथीहरुले सोधे-
नाति थियो डोर्याउने, सानो झोला पोको अक्षेता र अबीर यो लगाउने धोको, त्यत्तिकैमा हूलबाट, पोको खोस्यो तानी 'बाबू किन लग्यो तेल्ले? मैले बिराँए कि?'
'हैन आमा मान्छे हैन, बाँदर हो त्यो'- देख्छु, सँस्कारको, धर्म, नीति जान्दैन त्यो पशु लुटेर वा पिटेर नै, मन्दिरमा बस्छ- सज्जन र भक्तलाई रातदिन डर छ!
मेरा हात देख्छन् सीप देख्न पाउँन्न म कस्ले लान्छ पैसा तिरि हेर्न पाउँन्न म ईश्वरले दिएको छ कला कालीगढी एकदिन त दर्शन् देला, मर्छु यसैगरी जती कर्म गरुँ यहाँ तिम्रै लागि पूगोस् बाँकी जती समय छ सेवा निम्ती बितोस्
'मेरो मन बिचारले सँसारलाई हेर्छु' 'कस्ता होलान् ईश्वर ती आफैं चित्र केर्छु ' आँखा खोस्यो, बुद्धि दियो, निधारमा लेख्यो, मैले देख्न सकिन त, के भो? उसले देख्यो !
दाँज्दिन म कोहि सँग, आफ्नो दर्द ब्यथा दुखी-गरीबीका मीठा, भिन्दाभिन्दै कथा, धनी भन्नु के नै र छ? मन-खुसियाली लोभ, मोह हट्यो, सुखी-बन, रीस फाली! लट्ठी मेरो सहारा छ, माग्नु पर्दैन तै, ईष्ट-मित्र, ईश्वर छन्,चल्छ बिश्वाश मै- आँखा भाका अन्धा भन्दा, यस्तै निको,जाति आफ्नै नीति नियम छन्, आफ्नै दिउँसो राती!
मन्दिर छ घर मेरो, मन मन्दिरमा श री र यो रहिरहोस्, ईश भजन मा कालै कालो बर्तमान,ज्योति भविस्यमा क्षमा गरी देउ प्रभु,गल्ति अन्जानमा
लाटो कानो सुन्दिन क्यै,बोल्ने बुद्धी छैन शरीर यो चित्तबृत्ती म त्यो हुँदै हैन! सुर्य चन्द्र छैन त्यहाँ बिजुली न आगो प्राण बाटै माला बुन्छु सानो छ यो धागो तिम्रो कृपा भयो केही अ-संभव हैन आत्मा बनी भित्र बस म क्यै माग्ने छैन
'लोड सेडिङ्' भन्छ देश,गयो आधा दिन झन् झन् तल भासिँदैछ गरीबीको ॠण फलफूल, पानी, दुध, पुजारीले मागे - ‘भगवानले त देख्नु भो नि’, सबै ईक्षा भागे !
